In het Waterlandziekenhuis worden opvallend weinig medewerkers arbeidsongeschikt. Dat is geen toeval, maar beleid. Een beleid dat onlangs werd gewaardeerd met de Kroon op het Werkprijs.

Een verpleegkundige die vanwege rugklachten niet meer kan tillen. Een keukenassistent die zijn arm nauwelijks meer kan belasten. Het zijn maar een paar voorbeelden van mensen die in het Waterlandziekenhuis weer volop en volwaardig functioneren. Het Purmerendse ziekenhuis bewijst dat een lichamelijke beperking of ziekte lang niet altijd het einde van een loopbaan betekent. Sterker nog: het is vaak het begin van nieuwe carrière.

Initiatief nemen. Verpleegkundige Irma Willemsen vond altijd dat zij het mooiste beroep van de wereld had. In 2004 kwam daar abrupt een einde aan. Willemsen ging bij de hulp aan een patiënt finaal door haar rug. Het was al snel duidelijk dat zij haar eigen werk nooit meer zou kunnen doen. Een enorme schok voor de bevlogen verpleegkundige.

Toch was ze slechts twee weken ziek thuis. ‘Vanuit mijn werkervaring wist ik dat ik snel weer aan de slag moest en dat ik daar zelf het initiatief voor moest nemen. Ik heb meteen vervangend werk aangevraagd. In het begin heb ik alleen maar verslagen zitten opschonen, maar ik wilde meer.’

Gelukkig kreeg Willemsen daar in het Waterlandziekenhuis alle ruimte voor. Enkele maanden na het ongeval begon ze aan de opleiding specialistisch verpleegkundige klinische geriatrie. Die heeft ze inmiddels afgerond en ze werkt weer vier dagen per week. Haar huidige werk is fysiek veel lichter, maar geeft haar inmiddels net zo veel voldoening als haar vorige functie. ‘Als mijn lichaam dit volhoudt, blijf ik tot mijn zeventigste werken.’

Positieve instelling. Het geval van Irma Willemsen staat niet op zichzelf. Maar meestal begint een dreigende arbeidsongeschiktheid met kleinere klachten, en dus met ziekmeldingen. Daar zijn ze in het Waterlandziekenhuis alert op. Wanneer iemand zich voor de derde keer binnen een jaar ziek meldt, volgt een gesprek met de leidinggevende en desgewenst met de bedrijfsarts. Doel daarvan is om te achterhalen of het werk bij de ziekmeldingen een rol speelt en zo ja, hoe dat opgelost  kan worden.

Zo werden de werkzaamheden van poliverpleegkundige Lucia Verwijk diverse malen in gezamenlijk overleg aangepast. Verwijk kreeg te kampen met artrose in al haar gewrichten en daarmee ook met de nodige beperkingen. ‘De kracht van dit ziekenhuis is dat ze niet kijken naar wat je allemaal niet meer kunt, maar juist naar wat je nog wél kunt.’

Die positieve instelling heeft haar op de been gehouden. Zelfs op dagen dat ze strompelend op haar werk rondliep. ‘In een ziekenhuis is altijd veel te doen, dus er is altijd wel een manier om je nuttig te maken.’ Inmiddels is Verwijk omgeschoold tot specialistisch verpleegkundige continentiezorg en gaat het haar beter dan ooit. Haar toekomstplannen zijn duidelijk. ‘Gewoon doorgaan.’

Echt werk. Kenmerkend voor het beleid van het Waterlandziekenhuis is ook de grote mate van eigen verantwoordelijkheid die de medewerkers krijgen, én de ruimte om die persoonlijk in te vullen. Bij welzijn, maar ook bij ziekte. Zo werkt het ziekenhuis met een REA-team; een team waarin onder meer de leidinggevende, de bedrijfsarts en de zieke medewerker het verloop van het ziekteverzuim én de inzetbaarheid bespreken. Medewerkers kunnen zo zelf meepraten over hun re-integratiemogelijkheden. Als die in de praktijk tegenvallen, wordt er verder gezocht.

Voor keukenassistent Stef Duhen was het even zoeken voordat hij op zijn plek zat. Door een operatie kon hij zijn linkerarm niet goed meer gebruiken. Toch keerde hij op eigen verzoek terug naar zijn oude stek: de keuken. Maar hij merkte al snel dat dit werk hem te zwaar was geworden. ‘In de keuken moet je de hele dag tillen en sjouwen. Dat kon ik niet meer.’

Stef Duhen deed na overleg met het REA-team eerst ondersteunend administratief werk. ‘Dat was niet zwaar, maar wel saai. Ik heb toen opnieuw aan de bel getrokken. Met re-integreren gaat het erom dat je met elkaar tot iets leuks komt, en iets nuttigs. Ik wilde niet een of andere gecreëerde functie, maar een echte baan.’

Inmiddels is Duhen fulltime aan de slag als servicemedewerker vergaderruimten. ‘Dit past echt bij me. Ik heb veel aanspraak en ik vind het leuk om alles in orde te maken voor een lunch of bespreking. Eigenlijk is dit nog leuker dan mijn oude baan.’

<in kader>Gelijke kansen op de arbeidsmarkt. De kosten voor ziekteverzuim en arbeidsongeschiktheid zijn de laatste jaren steeds meer voor rekening van de werkgever. Daarom hebben werkgevers meer dan ooit baat bij een gezond personeelsbeleid. Een situatie waarvan ook werknemers profiteren. Wie door ziekte arbeidsgehandicapt raakt, heeft tegenwoordig meer kans om aan de slag te blijven.

Het Werkgeversforum Kroon op het Werk maakt zich sterk voor de naleving van de Wet Gelijke Behandeling op basis van een handicap of chronische ziekte. Het forum steunt en stimuleert werkgevers om zoveel mogelijk arbeidsgehandicapte mensen aan het werk te houden of te helpen. Elk jaar wordt een aantal bedrijven voor de Kroon op het Werkprijs genomineerd. De bedrijven hebben een voorbeeldfunctie op het gebied van verzuimbeleid en (re)integratie. Van alle genomineerden werd het Waterlandziekenhuis in Purmerend dit jaar tot winnaar verkozen.

UWV Perspectief, september 2006, coördinatie: Els Wiegant Tekst!, foto: Hes van Huizen, tekst: Moniek Moorman